Informacje dla rodziców

 

Program obowiązujący w naszej grupie

 

W NASZYM ODDZIALE PRACA Z DZIEĆMI OPARTA JEST NA PROGRAMIE :

 

„Nasze przedszkole” -

Małgorzata Kwaśniewska

Wiesława Żaba – Żabińska

 

Program edukacji przedszkolnej wspomagający rozwój aktywności dzieci.

 

Jego autorska koncepcja jest dostosowana do założeń Podstawy programowej wychowania przedszkolnego dla

przedszkoli, oddziałów przedszkolnych w szkołach podstawowych oraz innych form wychowania przedszkolnego,

z dnia 27 czerwca 2016 roku , oraz odpowiada zaleceniom zawartym w Rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej

w sprawie dopuszczenia do użytku programów wychowania przedszkolnego i programów nauczania.

Adaptacja dziecka w przedszkolu

 

          Okres, który trwa między trzecim, a siódmym rokiem życia, jest w rzeczywistości najbardziej charakterystyczny dla całego dzieciństwa. W tym czasie następuje pełny i swobodny rozwój dziecka. Jest to czas dzieciństwa, przez psychologów zwany okresem przedszkolnym. Zapisując dziecko do przedszkola jesteście Państwo słusznie przekonani, że jest to korzystne dla jego rozwoju. Jednak, gdy dziecko po raz pierwszy pozostaje w przedszkolu po kilku dniach pojawiają się wątpliwości.

       Nasza wieloletnia praktyka zawodowa uświadomiła nam jak duże problemy adaptacyjne mają dzieci 3-letnie oraz starsze przekraczające po raz pierwszy progi przedszkola. Często dzieci rozpaczliwie bronią się przed zostaniem w przedszkolu. Nie pomagają zapewnienia mamy i taty: Niedługo przyjdę po ciebie...Zabiorę cię po obiedzie...Zrobię zakupy i zabiorę cię do domu....itp. Dla trzylatka zdania te oznaczają jedno: Zostawiają mnie... Pozostałe słowa są niezrozumiałe. Dziecko przez pierwsze dni pobytu w przedszkolu jest zdezorientowane. Nie wie, z kim ma nawiązać bliższy kontakt emocjonalny i kto będzie zaspokajał jego potrzeby. Sytuację komplikuje fakt, że jednego dnia przyjmuje się większość dzieci do grupy i od razu pozostają w niej same bez rodziców. Najczęściej maluchy opanowują swój strach i próbują jakoś wytrzymać w nowym miejscu. Kiedy są w sali z innymi dziećmi czują się raźniej, ale jeżeli jedno płacze, pozostałe zaczynają szlochać i ma się wrażenie, że wszystkie wprost zarażają się płaczem.

       Te pierwsze doświadczenia społeczne często odbijają się na dalszym życiu dziecka. Otoczone, dotychczas, troską i uwagą rodziny nagle znajduje się w miejscu, gdzie wszystko jest obce, inne: przedmioty, osoby, rytm dnia. Niektóre dzieci są zaciekawione inne niespokojne, niepewne, boją się zostać same, bez rodziców. Ich poczucie bezpieczeństwa zostało zachwiane. Część dzieci przystosowuje się dość szybko, u innych okres adaptacji trwa długo. Największe problemy z przystosowaniem się mają dzieci, które miały mało kontaktów z rówieśnikami. Reakcje dzieci w sytuacjach zagrożenia są bardzo różne. Może to być płacz, wycofanie się, pozorna akceptacja, zaburzenie funkcjonowania np. jąkanie, moczenie nocne.

        Troska o prawidłową adaptację dziecka do nowej dla niego sytuacji jest, więc ważnym zadaniem nie tylko dla nauczycielki pracującej w grupie, ale całego personelu przedszkola, rodziców i bliskich dziecka. Dziecko 3-letnie przychodząc do przedszkola musi przystosować się do:

-  nowego dla niego otoczenia i wymagań związanych ze sposobami korzystania z urządzeń i wyposażenia w swojej sali,

-  przebywania w licznej grupie rówieśników,

-  wymagań stawianych w zakresie czynności samoobsługowych nie zawsze wykonywanych dotychczas samodzielnie w domu rodzinnym,

- sposobu komunikowania się i odnoszenia się do rówieśników i dorosłych,

-  nowego trybu życia i rozkładu dnia nie zawsze zrozumiałego dla niego,

-  innej niż w rodzinie pozycji społecznej, w grupie rówieśników jest ono jedno z wielu,

-  braku oparcia w osobach bliskich w sytuacjach trudnych, osamotnienia,

-  nawiązywanie kontaktów interpersonalnych z nieznanymi ludźmi.

       Bardzo ważne jest, by te pierwsze doświadczenia dziecka z przedszkolem przebiegały w atmosferze bezpieczeństwa, spokoju, łagodności. Nasuwa się, więc pytanie jak pomóc maluchom oraz ich rodzicom, aby przezwyciężyć te trudności.

Oto kilka propozycji, które ułatwią dziecku start w przedszkolu:

-  w początkowym okresie dobrze jest odbierać dziecko wcześniej, ponieważ małe dziecko ma inne poczucie czasu i okres przebywania poza domem wydaje mu się bardzo długi;

- wprowadzajmy w domach stały rytm dnia;

-  nie mówmy dziecku, że przyjdziemy po niego wcześniej, kiedy jest to niemożliwe, ponieważ będzie nieszczęśliwe, że nas nie ma;

-  nie składajmy obietnic, których nie możemy wypełnić;

-  nigdy nie straszmy dziecka przedszkolem;

-  przyzwyczajajmy je do urozmaiconych potraw, skończmy z rozdrabnianiem pokarmów, już trzylatek może swobodnie gryźć pokarmy;

-  wdrażajmy dzieci do przestrzegania umów i zasad;

-  przyzwyczajajmy do samoobsługi, pozwólmy dziecku samemu załatwiać potrzeby fizjologiczne, myć ręce, ubierać się;

-  odzwyczajajmy od smoczków, pampersów, nocnika;

-  pozwólmy dziecku zabrać ze sobą cząstkę domu do przedszkola (przytulankę, poduszeczkę, misia...);

-  pozwólmy dziecku uczestniczyć w przygotowaniach do przedszkola (wspólne zakupy), dajmy możliwość przyzwyczajania się do tych rzeczy w domu, aby w przedszkolu to wszystko nie było takie nowe, a już znajome i zarazem łatwe do rozpoznania;

-  organizujmy dziecku kontakty z rówieśnikami i innymi dziećmi;

-  stosujmy w przedszkolu krótkie pożegnania. Kiedy przedłużamy pożegnanie, dzieci cierpią dłużej.

-  nie okazujmy dzieciom własnych rozterek zostawiając je w przedszkolu, przekazujemy im wtedy swoje lęki;

-  przygotujmy dla dziecka wygodny strój do samodzielnego ubierania, który można pobrudzić.

       Dla wielu dzieci pierwsze kontakty z przedszkolem są źródłem przykrych napięć emocjonalnych utrudniających im przystosowanie. Jednak przedszkole jest dobrym środowiskiem do uczenia dziecka niezależności i uspołecznienia. Kontakty z rówieśnikami uczą norm współżycia w grupie społecznej. Dziecko szybciej się do niego przystosuje i zniesie niedogodności życia zbiorowego, gdy będzie go postrzegało, jako bezpieczne i atrakcyjne dla siebie. Do tego też będziemy dążyć w naszej pracy wychowawczej i dydaktycznej.

  

Czego rodzice robić nie powinni

  Czego rodzice robić nie powinni czyli pierwsze dni w przedszkolu

 

Pierwsze dni w przedszkolu wiążą się zwykle z zachwianiem poczucia bezpieczeństwa. Dziecko boi się nie tylko tego co go spotka, ale przede wszystkim tego, że mama nie wróci. Dlatego dobrze jest przez pierwsze dni zabierać dziecko nieco wcześniej, jeśli to możliwe - po obiedzie, jeśli nie- zaraz po podwieczorku. Bardzo stresująca jest dla malucha sytuacja, gdy większość dzieci poszła już do domu, a on jeszcze nie.

 

Czego rodzice robić nie powinni:

 

- Straszyć dziecko przedszkolem ("Poczekaj no, już pani w przedszkolu nauczy cię porządku !").

- Posyłać do przedszkola dziecka, które nigdy dotąd nie zostawało bez mamy - taki początek skazany jest z góry na niepowodzenie.

- Zaglądać po pożegnaniu do sali, by sprawdzić czy dziecko się bawi. Jeśli nasza pociecha to zauważy, resztę dnia spędzi przy drzwiach, bo skoro mama zajrzała raz, to może jeszcze raz zajrzy.

- Dzwonić do przedszkola z pytaniem jak sobie radzi nasza pociecha. Zwykle jest tak, że rodzice niepokoją się dużo bardziej niż ich dzieci. Dziecko po 10 - 15 minutach rozgląda się wokoło i zaczyna bawić, za to mama bardzo zdenerwowana dzwoni kilkakrotnie do przedszkola, by się upewnić, jakie jest samopoczucie jej dziecka. Każdy telefon to konieczność wyjścia z sali wychowawczyni, a więc dodatkowe zachwianie i tak już mocno nadszarpniętego poczucia bezpieczeństwa.

- Poddawać się ! Jeśli rodzice wzruszeni łzami bądź zdenerwowaniem i tupaniem swojej latorośli zdecydują się zostawić dziecko,, jeszcze tylko dzisiaj" w domu, jest to sygnał dla małego inteligenta, aby jeszcze bardziej demonstrować swoje niezadowolenie. Zwykle jest tak, że jedno ustępstwo rodzica sprawia, że wcześniej czy później dziecko postawi na swoim i zostanie w domu na dłużej.

Pamiętaj, że nawet, jeśli znajdziesz idealne przedszkole i dobrze przygotujesz dziecko, i tak Twój maluch ma prawo wyrażać sprzeciw i niezadowolenie - w końcu w jego życiu zaszła radykalna zmiana i potrzeba czasu, aby ją zaakceptował. Jeśli przetrwacie pierwszy miesiąc, dalej będzie już z górki i tylko patrzeć jak Twój maluch z przejęciem opowie Ci o swych pierwszych przyjaźniach.

 

 Pierwsze dni w przedszkolu          

 

- My - rodzice w miarę możliwości bądźmy spokojni i zdecydowani, nasz niepokój może udzielić się dziecku.

 

- Dajmy dziecku ukochaną maskotkę w rękę. Dobrze jest też przypiąć dziecku plakietkę z imieniem, na pewno poczuje się lepiej, gdy pani zwróci się do niego Kasiu lub Stasiu, niż dziewczynko czy chłopczyku.

- Drogę do przedszkola możemy odbyć ze znajomym dzieckiem chętnie chodzącym do tego samego przedszkola.

- Powiedzmy dziecku, kiedy i kto po nie przyjdzie, zapewnijmy je o naszej miłości. I o tym, że nie zostaje tu do nocy, że na pewno mama go odbierze.

- Pożegnajmy się z dzieckiem już w szatni, szybko, i bez łez.

- Przyjdźmy po dziecko punktualnie i wręczmy mu mały prezent z okazji zostania przedszkolakiem.

- Chwalmy dziecko za jego dzielność i umiejętność radzenia sobie w każdej sytuacji. Jeśli dziecko bardzo płakało, powiedzmy mu, że wszyscy ludzie denerwują się trochę i boją robiąc coś pierwszy raz, ale po kilku dniach czują się pewniej – tak będzie i z nim.

Okres adaptacji przebiega różnie, jedno dziecko po tygodniu ma już najgorsze za sobą, inne swój trudny czas zaczyna dopiero po miesiącu (i to też jest normalne) - bo dopiero wtedy zrozumiało i w pełni odczuło, że pewien etap skończył się bezpowrotnie, a ono wolałoby żeby było tak jak dawniej.

 

Sposoby przygotowania dziecka do przedszkola

 

-  Czytanie opowiadań, których bohaterowie chodzą do przedszkola.

- Rozmowy o przedszkolu ze znajomym dzieckiem, które lubi chodzić do przedszkola.

- Opowieści rodziców jak to było, gdy oni chodzili do przedszkola.

- Uświadomienie dziecku zalet przedszkola – wielu nowych kolegów do zabawy, dużo zabawek, wychowawczyni, która zna ciekawe zabawy, wierszyki i piosenki, (ale bez przesady, nie chcemy przecież, żeby potem się rozczarowało).

- Poinformowanie dziecka, dlaczego będzie chodzić do przedszkola, (np. bo mama musi iść do pracy i rodzice zdecydowali, że w przedszkolu dziecko będzie miało najlepszą opiekę; niektóre dzieci przyjmują argument, że mama chodzi do pracy, tata chodzi do pracy i dziecko ma swoją pracę, czyli przedszkole).

- Ćwiczenie z dzieckiem samoobsługi! Dotąd było tak, że mama lepiej znała potrzeby dziecka niż ono same, reagowała nie tylko na słowa, ale i na gesty. W nowej sytuacji dziecko często ma problem żeby wyartykułować swoje potrzeby, dlatego ważne jest, aby umiało (a chociaż podejmowało próby), by je zaspokoić. Dużo łatwiej adaptują się dzieci samodzielne, niż te zależne od dorosłych.

Uczestniczenie w zebraniu rodziców nowo przyjętych dzieci (w wielu przedszkolach panuje dobry zwyczaj ich organizowania). Jest to świetna okazja, aby się wzajemnie poznać, zebrać informacje o dzieciach i życiu przedszkola. Dobrze byłoby nawiązać kontakt z rodzicami innego dziecka z tej grupy i zapoznać bliżej swoje pociechy. Gdy dziecko wchodząc do nowej grupy rówieśników i zna, chociaż jedną osobę, może mu to bardzo ułatwić te pierwsze trudne dni.

Dziecko powinno być przygotowywane stopniowo, nie róbmy wszystkiego na raz, rozciągnijmy ten proces w czasie, aby mogło oswoić się z myślą o tym, że pójdzie do przedszkola.

 

Czy dziecko dojrzało do pójścia do przedszkola ? 

 

Zazwyczaj dzieci osiągają tę dojrzałość między 3 a 4 rokiem życia. Zależy to od tempa ich indywidualnego rozwoju oraz doświadczeń.

Zdarza się, że najbliższe osoby (babcia, mama) swoim zachowaniem przeszkadzają dziecku w osiągnięciu dojrzałości.

 

Dziecko dojrzało do pójścia do przedszkola gdy:

 

- dobrze znosi nieobecność mamy (zostaje pod opieką innych członków rodziny lub znajomych osób);

 - z własnej inicjatywy oddala się od mamy, nie trzyma się kurczowo jej spódnicy (na spacerze odchodzi daleko nie oglądając się na mamę, potrafi samo odnaleźć drogę do domu);

- potrafi wykonać proste czynności samoobsługowe – zgłaszanie potrzeby fizjologicznej i samodzielne korzystanie z toalety, mycie rąk, podciąganie rajstop, zakładanie koszulki i luźnego sweterka, rozpoznawanie swoich ubrań, samodzielne jedzenie łyżką i picie z kubeczka.

 

Wymagania jakie stawia przedszkole w zakresie samoobsługi

sprowadzają się do:

 

- komunikowania potrzeb fizjologicznych,

- umiejętności zdjęcia i podciągnięcia majteczek,

- korzystania z papieru toaletowego,

- umiejętności umycia rąk mydłem i wytarcia w ręcznik,

- umiejętności samodzielnego jedzenia (posługiwania się łyżką i widelcem) a także gryzienia !

- samodzielnego ubierania i rozbierania się dziecka (przynajmniej podejmowania takich prób).

 

Współpraca przedszkola z rodzicami

 

 

WSPÓŁPRACA PRZEDSZKOLA Z RODZICAMI

 

          Rodzina i przedszkole są najważniejszymi środowiskami wychowawczymi małego dziecka. To one są odpowiedzialne za wprowadzanie go w świat ludzi dorosłych i uczenie sztuki życia. Nie jest to zadanie łatwe, dlatego powinno istnieć między nimi świadome i celowo zorganizowane współdziałanie.

Współpraca nauczycieli z rodzicami stanowi jeden z istotnych czynników prawidłowego funkcjonowania przedszkola i rodziny. Warunkuje harmonijny i wszechstronny rozwój dzieci, wpływa zarówno na ich postępy w edukacji jak i w zachowaniu. Daje również szansę ciągłego doskonalenia się nauczycieli i rodziców jako osób odpowiedzialnych za prawidłowy rozwój najmłodszych.

Właściwie zorganizowana współpraca z rodzicami to jeden z istotnych czynników osiągania przez placówkę oświatową i nauczycieli dobrych wyników wychowania. Sposób organizowania tej współpracy, jej charakter, udział rodziców w życiu przedszkola zależy w dużej mierze od środowiska, w którym mieści się przedszkole. Środowisko i jego potrzeby  wyznaczają  kierunki działań najbardziej korzystne dla dzieci, rodziców i placówki przedszkolnej.

          Nadrzędnym moim celem jest zachęcanie rodziców do współpracy w atmosferze zrozumienia i sympatii oraz postrzeganie ich jako cennych partnerów w doskonaleniu działań wychowawczych.

 

Cel ogólny naszej współpracy:

 

Wdrażanie rodziców do ścisłej współpracy z przedszkolem i umożliwienie im udziału w tworzeniu warunków do wszechstronnego i harmonijnego rozwoju dzieci.

 

Cele szczegółowe:

 

·         Dążenie do jednolitości oddziaływań wychowawczo- dydaktycznych  przedszkola i środowiska rodzinnego.

·         Wszechstronny rozwój dziecka.

·         Stworzenie partnerskich relacji między rodzicami a nauczycielami w zakresie odpowiedzialności za proces wychowawczy dzieci.

·         Wzmacnianie więzi rodzinnych i relacji międzypokoleniowych.

·         Włączenie rodziców dzieci do życia grupy i przedszkola.

·         Współdziałanie z rodzicami w zakresie rozpoznawania możliwości rozwojowych dzieci.

·         Angażowanie rodziców w prace użyteczne na rzecz przedszkola.

·         Podnoszenie świadomości edukacyjnej rodziców .

·         Przekazywanie wiedzy na temat funkcjonowania dziecka w przedszkolu.

·         Współudział nauczycieli i rodziców z rozwiązywaniu zaistniałych problemów wychowawczych .

·         Poznanie opinii rodziców na temat funkcjonowania placówki oraz oczekiwań względem przedszkola.

 

Recepta na dobrą współpracę to:

 

·        nie uważać, że zawsze mamy rację i że wszystko wiemy,

·        nie trzymać się kurczowo utartych schematów,

·        trzeba patrzeć, słuchać, odczuwać i poszukiwać,

·        zawsze być gotowym, by pomóc rozwiązać problem,

·        być szczerym, komunikatywnym i otwartym,

·        być elastycznym, otwartym na zmiany i ciekawe propozycje,

·        krytykę przyjmować i spokojnie analizować.