Biedronki - Informacje dla rodziców - Warto wiedzieć

Opublikowano w Biedronki

Spis treści

Strona 4 z 5

CIEKAWOSTKI
DLA RODZICÓW

1. „Profilaktyka zdrowotna w domu i w przedszkolu”

U małego dziecka choroby układu oddechowego są najczęstszą przyczyną wizyt u lekarza oraz pobytu w szpitalu.
Antybiotyki niszczą nie tylko bakterie chorobotwórcze, ale również „dobre” bakterie, konieczne do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Stąd konieczność suplementacji diety podczas choroby i rekonwalescencji probiotykami.
Układ odpornościowy w pełni dojrzewa dopiero około 12 roku życia.
Marchewka działa przeciwbakteryjnie a jabłka przeciwwirusowo.
Najlepszym naturalnym źródłem witaminy C są, oprócz owoców cytrusowych, zielona papryka i natka pietruszki.
Miód ma działanie antyseptyczne.
Czosnek zawiera alliacynę, która działa jak antybiotyk.
Choroba o niezbyt groźnym przebiegu jest zdrowa! Pobudza układ odpornościowy do produkcji przeciwciał i tym samym wzmacnia organizm i uczy go radzić sobie z kolejnym infekcjami.
Napoje gazowane zwiększają działanie białych krwinek, odpowiedzialnych za zwalczanie bakterii nawet o 40%.
Ksylitol pomaga zapobiegać infekcjom uszu, zatok oraz próchnicy. Zawierają go truskawki, gruszki, maliny oraz niektóre gumy do żucia i cukierki.
Zabawa z hulajnogą doskonale rozwija obie półkule mózgu i pomaga w rehabilitacji dzieci z dysleksją.
Jazda na wrotkach wymaga od dziecka koncentracji i koordynacji wszystkich kończyn. Za te czynności odpowiedzialne jest tzw. spoidło wielkie łączące obie półkule. To samo spoidło bierze udział przy nauce czytania i pisania. Zatem, na wrotki!
Jazda na rowerze to wielka przyjemność. Podczas niej wydzielają się endorfiny, hormony szczęścia, które poprawiają samopoczucie i dodają pewności siebie. Gdy dziecko jest smutne i kapryśne, wyjdźmy z nim na rower.
Zespołowe gra w piłkę uczą empatii oraz rozwijają dziecko społecznie.
Świeżo upieczony przedszkolak może przejść 6-8 infekcji w ciągu roku. Na szczęście po pierwszym roku, gdy jego organizm pozna nowe wirusy i bakterie, dziecko będzie chorowało rzadziej.
Taplanie się w zimnej wodzie, na przykład Bałtyku, jest zdrowe i hartuje układ odpornościowy.
To nie zła pogoda czy niska temperatura są przyczynami zachorowań dziecka. Są nimi ludzie. Dlatego unikajmy wielkich skupisk, szczególnie w okresie jesienno-zimowym.
Olej kukurydziany obniża odporność, dlatego należy go unikać.
Pragnąc wzmocnić dziecko poprzez zmianę klimatu pamiętajmy, że jest ona skuteczna, jeśli trwa minimum 2 tygodnie. Optymalnie powinna trwać 6 tygodni.
Podwyższona temperatura to znak, że dziecko walczy z infekcją i wygrywa. Dlatego nie panikujmy!
Wszy to nie jest plaga trzeciego świata. Również w polskich przedszkolach wszy występują często. Przeglądaj włosy dziecka i obserwuj, czy po rozpoczęciu roku szkolnego nie drapie się w głowę.
Czopek działa szybciej niż syrop doustny i prawie tak szybko, jak lek podany dożylnie.

2 „Kłopoty wychowawcze - jak ich uniknąć?”

Dziecko przechodząc kolejne fazy rozwoju bywa uparte, niegrzeczne, aroganckie. Stara się uzyskać co chce szybko i za wszelką cenę. Aby zdobyć to co zapragnie wykorzystuje wszelkie znane i sprawdzone środki wyrazu. Również często z wielkim uporem odmawia wykonania polecenia, czy zwykłej czynności. Dorośli nazbyt często pragnąc szybko osiągnąć oczekiwane rezultaty posłuszeństwa czy wychowawcze zmuszają dzieci do wykonywania poleceń krzykiem lub agresją również stosują przymus fizyczny.
Twierdzimy, że niecelowym jest stosowanie tych środków ponieważ utrwalają w dziecku postawy buntownika, złośnika, agresywnego komunikowania, wymuszania w grupie rówieśników, natomiast w nowym środowisku lęku, nieuzasadnionego wstydu, braku pewności siebie, biernego poddawania się innym. Zatem stosowanie przymusu i krzyku, traktowanie dziecka w sposób przedmiotowy może spowodować skutki odwrotne od oczekiwanych. W trosce o prawidłowy rozwój dziecka o wiele lepsze i skuteczniejsze są formy perswazji, pokazania skutków złego zachowania, konsekwentne egzekwowanie zasad i nakazów. Takie formy wywołują trwalsze zmiany w zachowaniu ponieważ dziecko rozumie argumentację rodziców i choć się z nie zgadza zawsze wykona to o co rodzice poproszą. Konsekwentnie przestrzegane zasad i ustalanie granice sprawia, że dzieci szybciej i najczęściej bez gniewnego oporu realizują oczekiwania rodziców. Nie oznacza to, że przy następnej okazji ponownie będą próbowały wyłamać się z zasad. Najkorzystniej jednak oddziaływają na dziecko wsparcie emocjonalne, pochwały i nagrody za dobrze wykonane zadania i obowiązki.
Pozytywna opieka oznacza dostarczanie dziecku emocjonalnego wsparcia w sposób, który jest dla niego jednoznaczny, ma to być coś więcej niż nagroda za dobrze rozwiązane zadanie, pogłaskanie lub przytulenie. Pozytywna opieka wymaga aktywnego udziału w emocjonalnym życiu dziecka. Należy znaleźć odpowiedni moment na kontakt z dzieckiem w celu okazania zainteresowania, entuzjazmu, akceptacji. Należy jednak zastrzec i zaznaczyć, że czym innym jest troska o dziecko i zaspakajanie różnych potrzeb , a czym innym spełnianie każdej zachcianki.
Dla pełniejszego zaprezentowania tych subtelnych granic przedstawiamy kilka zasad sprawowania pozytywnej opieki.

- Wyznaczenie dzieciom odpowiednio dla wieku jasnych zasad i granic które należy przestrzegać.
- Informowanie dzieci o oczekiwaniach na temat zasad wartości i ich znaczenia oraz konsekwencji.
- Utrwalanie pozytywnego zachowania, chwaląc i nagradzając dziecko nawet jeśli tylko podejmuje próby oczekiwanych zachowań, a jeszcze mu nie wychodzi.
- Ostrzeganie i informowanie dziecka, kiedy zaczyna się źle zachowywać.
- Rozpoznanie i ignorowanie tych zachowań które mają na celu zwrócenie naszej uwagi.
- Kiedy mimo upomnienia i ostrzeżenia dziecko przekracza ustaloną zasadę bądź akceptowane przez was granice, natychmiast zastosujcie odpowiednią karę. Bodźcie stanowczy, zgodnie z wcześniejszymi ostrzeżeniami.
- Wielokrotnie powtarzane napomnienia i ostrzeżenia o ukaraniu, straszenie powodują, że dziecko szybko przyzwyczaja się do tego i po prostu przestaje słyszeć. Kiedy wreszcie zareagujecie jest bardzo zdziwione i rozżalone dlaczego tym razem ma być ukarane.

- Kiedy musicie ukarać dziecko, należy zastosować karę zaraz po przewinieniu i upewnijcie się, że kara jest proporcjonalna do przewinienia. Kara wymierzona po czasie i nieadekwatna do przewinienia wywołuje skutek odwrotny od zamierzonego. Małe dziecko bowiem po dłuższej chwili nie pamięta za co ma być ukarane i karę odbierze jako dowód odrzucenia i braku miłości, straci zatem motywację bycia dobrym i kochanym.
Stosujcie różne techniki dyscyplinowania. Oto kilka najczęściej polecanych:
a) reprymenda – powinna być pierwszą reakcja na złe zachowanie i tak przekazana by pojawił się u dziecka negatywny obraz własnej osoby. Trzeba dziecko przywołać lub przerwać na chwilę zabawę i porozmawiać na temat złego zachowania.
b) odebranie dziecku zabawki czy przedmiotu niewłaściwej zabawy, przedstawienie zagrożenia jakie stwarza,
c) naturalne konsekwencje - umożliwienie dziecku doświadczenia logicznych konsekwencji jego zachowania albo naprawa szkody,
d) odsunięcie i pozostawienie dziecka na krótką chwilę w neutralnym, spokojnym miejscu. To na pewno nie może być ciemny pokój czy komórka, wystarczy wyznaczyć miejsce odsunięte od miejsca zabawy. Zaleca się aby czas kary nie przekraczał minuty dla każdego roku dziecka. Potocznie nazywa się to czasem „stawianiem do kąta” ,
e) powtarzanie poprawnego zachowania - dziecko które źle się zachowało musi powtórzyć czynność zachowując się poprawne, a w razie potrzeby powtarzać kilka razy lub przez kilka minut.
f) Czasowe ograniczenie uprawnień- dotyczy dzieci starszych dla których forma „stawiania do kąta” jest już nieodpowiednia.

3. „Tyle wymagań, ile miłości”

Małe dzieci nie wiedzą, że życiem społecznym, także rodzinnym, rządzą pewne reguły. Nie mają pojęcia, że nie należy siusiać do doniczki ani rozgniatać ciasta na dywanie. W naturze dziecka leży eksperymentowanie, sprawdzanie wytrzymałości różnych materiałów, a także cierpliwości własnych rodziców. Dzieci często są "niegrzeczne" nie dlatego, że nagle stają się złe, złośliwe i niedobre - one po prostu wkraczają w taki etap swojego rozwoju i poznają świat, Ale jednocześnie muszą się uczyć, że w świecie tym obowiązują pewne normy i zasady. Wpajanie dziecku owych norm i ich egzekwowanie to zadanie rodziców, część długiego procesu wychowywania.

Wspólne zasady

Wiele konfliktów i problemów wychowawczych z dziećmi wynika z tego, że w domu brak jasnych i jednoznacznych zasad. Zanim rodzice zaczną wymagać i egzekwować, powinni ustalić między sobą podstawowe reguły dotyczące dyscypliny w rodzinie.

Oto kilka wskazówek:

- Porozmawiajcie o tym, jakie zachowania uważacie za niedopuszczalne, jakie możecie tolerować, a jakie pochwalacie. W jednej rodzinie dzieci chodzą spać o dowolnej porze, w drugiej muszą być w łóżku o ósmej. Niektórzy rodzice dopuszczają jedzenie przed telewizorem, inni absolutnie tego nie tolerują, jedni nie uznają mówienia do nich podniesionym tonem, drugim to nie przeszkadza. Najważniejsze, żeby takich rozbieżności nie było między tatą i mamą, gdyż wtedy dzieci nie wiedzą, czego się od nich oczekuje i mają zamęt w głowie.

- Ustalcie, w jaki sposób chcecie nagradzać pożądane zachowania (gwiazdki na tablicy, pochwały, prezenty, wyjścia na miasto). Niech wasz system nagród będzie spójny. Nie jest dobrze, jeżeli mama w nagrodę kupuje zabawkę, a tata jest temu zdecydowanie przeciwny i głośno to wyraża.

- Porozmawiajcie ze sobą spokojnie (nie czekając na moment, kiedy dziecko wyprowadzi któreś z was z równowagi) o tym, jakie konsekwencje powinny ponosić dzieci w waszej rodzinie, jeżeli złamią reguły (odesłanie do pokoju, pozbawienie przyjemności, naprawienie strat itp.).

- Wspólnie zdecydujcie, jakiego rodzaju kar oboje nie będziecie stosować (np. bicia, szarpania, poniżania, gróźb w rodzaju "bo cię przestanę kochać").

Kiedy zacząć?

To pytanie często pojawia się w rozmowach z rodzicami. Czy można niemowlę ukarać za to, że "marudzi"? Czy raczej z wychowywaniem należy poczekać do momentu, kiedy dziecko jest w stanie zrozumieć, czego od niego oczekujemy?

Wydaje się, że karanie kilkumiesięcznego dziecka nie ma sensu. Trudno uczyć pożądanych zachowań kogoś, kto nawet nie rozumie, że jest odrębną istotą, nie jest w stanie powiązać ze sobą przyczyny i skutku. Niemowlę płacze nie po to, żeby mama przyszła, ale dlatego, że jest mu źle. Ignorowanie płaczu dziecka na zasadzie: "jak sobie popłacze, to się nauczy samodzielności" jest więc absurdem.

Zupełnie czym innym jest pokazywanie dziecku, że niektóre jego zachowania nie są akceptowane. Ośmiomiesięczny maluch odróżni zadowolenie mamy od stanowczego "nie", kiedy w zabawie pociągnie ją za włosy. To ważne, by nawet małym dzieciom mówić prawdę o świecie, w którym żyją. A ich świat to przede wszystkim mama - jej ciało i uczucia.

Najważniejszy nauczyciel

Mama jest pierwszym i najważniejszym nauczycielem. To, jakie wyznacza granice, na co pozwala, a na co nie, jest pierwszą i być może najważniejszą lekcją w życiu dziecka. Jeżeli roczny chłopiec ciągnie mamę za rękaw i przerywa jej rozmowę z sąsiadką, to spokojnie można mu powiedzieć: "Nie rób tak, to mnie boli, męczy, przeszkadza mi". Jeżeli nawet maluch nie zrozumie słów, uchwyci intencję.

Nie należy oczywiście oczekiwać, że dziecko od razu zapamięta, czego się od niego oczekuje i będzie umiało dostosować swoje zachowanie do wszystkich wymagań. Wychowanie jest procesem, wymaga czasu i konsekwencji. Im starsze będzie dziecko, tym więcej będzie umiało i rozumiało, łatwiej mu będzie kontrolować swoje emocje. Wtedy można więcej od niego wymagać.

Dostosowanie wymagań do możliwości dziecka, do jego zdolności pojmowania, jest jedną z ważniejszych umiejętności wychowawczych, których trzeba się powoli uczyć.

Dobre i złe kary

Jeżeli wychowywanie ma polegać na uczeniu odróżniania tego, co pożądane, od tego, co niepożądane - najprostszą metodą wydają się być tzw. kary naturalne, czyli ponoszenie konsekwencji własnego postępowania. Zniszczyłeś zabawkę - nie będziesz już jej miał. Pomazałeś ścianę - musisz ją teraz umyć, w przeciwnym razie zabiorę ci kredki, bo nie chcę mieć brudnych ścian. Zabrałeś siostrze czekoladkę - następnym razem dostaniesz o jedną mniej. Narozrabiałeś w sklepie - w tym tygodniu już nie wezmę cię na zakupy. Podarłeś książkę - musisz ją skleić. Skoro ktoś ciągle przeszkadza innym przy stole, powinien przez jakiś czas jeść sam. Jeżeli Kasia ciągle spycha dzieci z huśtawki, nie będzie mogła się bujać.

Przy określaniu takiej kary warto oczywiście brać pod uwagę także okoliczności łagodzące - może dziecko było w złej formie, przeżywało stres, zostało sprowokowane?

Dla dziecka kara naturalna jest bardziej sprawiedliwa i zrozumiała niż zakaz oglądania telewizji za bicie kolegi czy klaps za rozlanie wody. Kara naturalna nie jest zależna od humoru rodziców, od tego, czy np. tata miał dobry dzień w pracy. Nie godzi w poczucie godności dziecka, nie jest zemstą czy próbą odegrania się.

Dlaczego rodzice tak rzadko stosują ten rodzaj kar? Może dlatego, że wymagają one od dorosłych pewnego wysiłku. Trzeba odłożyć na bok emocje, powściągnąć złość i skoncentrować się na rzeczywistej szkodzie: rzeczowo i spokojnie wyjaśnić dziecku, jakie skutki wywołało jego zachowanie, i pokazać, jak mogłoby naprawić szkodę. Niektórym rodzicom trudno stosować kary naturalne, ponieważ narażają one dziecko na przykrości albo niewygody.

Cztery dobre powody, dla których nie warto bić dzieci

1.To sprawia, że obie strony konfliktu czują się podle.

Bicie niczego nie rozwiązuje. Dziecko jest wściekłe i obolałe. Czuje się upokorzone, czasem nawet nienawidzi rodziców, chce uciec z domu. Nabiera przekonania, że jest złe, mało warte, niegodne miłości. Człowiek w tym stanie nie ma ochoty niczego się uczyć, a zwłaszcza tego, jak być grzecznym. Dorosły w tej sytuacji czuje się niekompetentny, niepewny w swojej roli. Albo ma wyrzuty sumienia, albo poczucie władzy skutecznie izoluje go od najbardziej nawet kochanego dziecka.

2.To nie uczy niczego dobrego.

Badania psychologów i pedagogów niezbicie dowodzą, że dzieci bite wcale nie zachowują się lepiej. Wręcz przeciwnie, są agresywne, a potem, jako dorośli, są bardziej skłonne do stosowania przemocy.

3.Dajemy dziecku zły przykład.

Dzieci uczą się przede wszystkim poprzez obserwację. Bijąc dziecko uczymy je, że właśnie w ten sposób powinno rozwiązywać sytuacje konfliktowe.

4.To jest niebezpieczne.

Kiedy bijemy dziecko, możemy mu zrobić krzywdę. Istnieje bardzo cienka granica pomiędzy klapsem a uderzeniem, które może być groźne dla zdrowia lub życia dziecka. Dorośli biją dzieci na ogół pod wpływem silnych emocji, łatwo wtedy stracić kontrolę i uderzyć za mocno.

Pięciominutowy urlop

Jeżeli czujesz, że roznosi cię złość i świerzbi ręka, daj sobie i dziecku czas na ochłonięcie:

- zaprowadź je do innego pokoju;

- zrób to stanowczo, twoja decyzja odesłania dziecka do pokoju powinna być ostateczna;

- powiedz dziecku, na jak długo je zostawiasz (np. 5 minut);

- wytłumacz, dlaczego (żeby ochłonęło, bo nie jest w stanie być razem z innymi, ty też chcesz się uspokoić); pamiętaj, że to nie jest kara, ale czas na odzyskanie równowagi;

- wyjdź z pokoju;

- kiedy oboje ochłoniecie, możecie porozmawiać.

............................................................................................................................................................................

Rozwój dziecka pięcioletniego
Charakterystyka poziomu jego wiadomości i umiejętności

Zasób wiadomości o świecie (znajomość otocznia społecznego i technicznego oraz przyrody) – dziecko:

- zna pełen adres domowy i adres przedszkola,

- na podstawie obrazków i modeli wymienia środki lokomocji i maszyny niedostępne w bezpośredniej obserwacji, np.: kolejka linowa,

- zna czynności zawodowe i charakterystyczne cechy ubioru kucharki, hutnika, rolnika, szewca, krawca itp., wymienia najczęściej spotykane i chronione rośliny i zwierzęta(konwalie, sosenki, sowy, jaskółki itp.)

- wie o przystosowaniu zwierząt do środowiska: latające – ptaki, owady; lądowe – lis, wiewiórka, pies; wodne – ryby,

- dostrzega zależności temperatury i długości dnia od pory roku (zimno i krótki dzień – zima itp.),

Rozwijanie mowy - zasobu słownictwa czynnego i biernego oraz poziomu artykulacyjnego – dziecko:

- ma zasób słownictwa rozszerzony o treści niedostępne w bezpośredniej obserwacji, ilustrowane obrazem,

- wyodrębnia elementy akcji,

- stosuje poprawne formy fleksyjne wszystkich odmiennych części mowy,

- posługuje się liczebnikami, przymiotnikami, spójnikami i przyimkami.

Poziom sprawności analizatorów (umiejętność dokonywania analizy i syntezy wzrokowej orz słuchowej, ocena słuchu fonematycznego) – dziecko potrafi:

- złożyć prostokąt z dwóch trójkątów wg wzoru,

- uzupełnić brakujące elementy w postaci człowieka,

- naśladować słyszane głosy z otoczenia,

- wyodrębniać głoski w wyrazie, zwłaszcza w głosie,

- różnicować wyrazy z opozycjami ze względu na stopień zbliżenia narządów mowy (kos – koc, płotek – młotek, pies – piec, nos – noc, ząb – dąb).

Rozwijanie motoryki – dziecko potrafi:

- pobiec do góry po schodach, nie trzymając się poręczy,

- iść na palcach na odległości 3 m, nie dotykając ani razu piętami podłogi,

- skakać na jednej nodze prosto przed siebie na odległości 5m.

Sprawność manualna – dziecko potrafi:

- wykonać pojedynczy węzełek wg pokazu i wzoru,

- narysować figury płaskie (kwadrat, koło) i wyciąć z materiału,

- budować samorzutnie złożone budowle z klocków.

Sprawność grafomotoryczna – dziecko potrafi:

- odwzorować romb,

- rysować postać ludzką „an face”, uwzględniając podstawowe elementy.

Znajomość stosunków ilościowych, jakościowych i orientacji w przestrzeni – dziecko potrafi:

- klasyfikować zbiory wg ich liczebności, porównywać dwa różne zbiory przez łączenie w pary po jednym elemencie każdego zbioru,

- ważyć za pomocą wagi szalkowej („trzeba dodać” – za mało, „trzeba odsypać” – za dużo),

- porównywać wielkości przedmiotów (3 stopnie, np.:mały – mniejszy – najmniejszy),

- używać nazwy figur geometrycznych (koło, kwadrat, prostokąt, trójkąt),

- klasyfikować zbiory wg cech jakościowych, dzielić zbiór na podzbiory wg różnych właściwości elementów,

- określić położenie w przestrzeni – na prawo, na lewo, naprzeciw,

- określić kierunek – kierunek prawo, w lewo.

Poziom myślenia: Rozumienie związków czasowych i przyczynowo – skutkowych – dziecko:

- ma przyswojone określenia czasu: rano, południe, wieczór, dzisiaj, wczoraj, jutro,

- nazywa dni tygodnia, aktualna por roku,

- porównuje tempo wykonywanej czynności: prędko – prędzej – najprędzej; wolno – wolniej – najwolniej.

Wykonywanie działań arytmetycznych - dziecko:

- liczy elementy zbioru do sześciu, odwzorowuje zbiory za pomocą liczmanów lub znaków graficznych,

- porządkuje układy zbiorów (w zakresie 6) wg ich liczebności wzrastających lub malejących,

- posługuje się liczebnikami porządkowymi do „szósty”.

Sprawność manualna i graficzna dzieci z jednego rocznika jest bardzo różna. Są dzieci, które bez specjalnego wysiłku uczą się rysunku, odwzorowywania, a później pisania. Ale są i takie, których ruchy są nieskoordynowane, ręce mało sprawne, a wykonanie czynności graficznej (prostej) staje się dużym wyzwaniem urastającym nawet do rangi problemu. Również prace plastyczne tych dzieci, pomimo największego wysiłku z ich strony – są niedokładne, niestarannie wykonane, często zabrudzone i zazwyczaj wypadają na niekorzyść w porównaniu z pracami swoich rówieśników. Pamiętać jednak należy, że każde z tych dzieci włożyło duży wysiłek w wykonanie swojej pracy, taki na miarę swoich indywidualnych możliwości.

Nie oceniajmy prac w kategoriach zła – dobra. Taka ocena budzi żal, niechęć, a nawet bunt i pogłębia trudności dziecka. Dziecko wtedy nie tyle nie może, nie umie, a coraz częściej nie chce wykonywać prac graficznych. Dziecko o niższych umiejętnościach manualnych włoży dwa razy więcej pracy i poświęci więcej czasu niż dziecko, któremu prace plastyczne nie sprawiają kłopotu. Dlatego musimy zdać sobie sprawę, że z dzieckiem o obniżonej sprawności manualnej i graficznej trzeba pracować nie tyle więcej, ile inaczej (częściej, w krótszym czasie)

Trzeba dobierać odpowiednie ćwiczenia uwzględniające rodzaj zaburzenia oraz stopniować trudności tak, by dziecko widziało efekty swojej pracy i uwierzyło, że może wykonać powierzone mu zadania.

Przyczyny zaburzeń:

organiczne
emocjonalne
społeczne.

ĆWICZENIA USPRAWNIAJĄCE CAŁĄ RĘKĘ

Proponowane ćwiczenia:

Rysowanie w powietrzu, gumką na ławce, palcem na stole, na piasku, potem farbą, kredką:

linii prostych poziomych (od strony lewej do prawej) i pionowych (z góry od dołu)
kół i spirali, najpierw dużych, stopniowo coraz mniejszych ze zwróceniem uwagi na płynność ruchów, koła powinny być rysowane w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara
linii falistych, łuków otwartych u góry i u dołu, elementów litero podobnych
prostych figur geometrycznych – trójkątów, kwadratów
znanych figur.

Wykonywanie wszystkich podanych w punkcie pierwszym ćwiczeń w takt dobrze dobranej melodii oraz kreślenie na papierze wzorów podanych wcześniej.
Malowanie grubym pędzlem przy użyciu farb lub pasteli, najlepiej na pociętym papierze pakowym:

zamalowywanie dużych płaszczyzn w pasy podłużne lub poprzeczne, jedno lub wielobarwne
malowanie dużych, stopniowo coraz mniejszych kół położonych obok siebie
malowanie farbami barwnych plam dowolnej wielkości
malowanie form okrągłych i falistych oraz spirali
próby malowania szlaczków z poznanych elementów
malowanie rysunków według wzoru.

ĆWICZENIA USPRAWNIAJĄCE DŁOŃ I PALCE

Proponowane ćwiczenia:

Stukanie czubkami palców, na przemian różnymi palcami jednej lub obu rąk, przepychanie przedmiotów po stole, chwytanie drobnych zabawek i przekładanie w inne miejsce (np. do koszyka).
Malowanie suchym palcem na papierze zamalowanym farbą.
Lepienie z plasteliny i masy solnej:

wałkowanie cienkich wałków i komponowanie różnych kształtów
lepienie rozmaitych form.

Modelowanie w glinie:

wyciskanie w kulce wgłębienia np. miseczka
wyciskanie płaskorzeźb i reliefów
lepienie ludzików, zwierzątek itp.

Wykonywanie wydzieranek i naklejanek z papieru:

oddzieranie pasków i tworzenie prostych kompozycji
tworzenie mozaiki
wydzieranie początkowo narysowanych, później bez rysowania na papierze.

Cięcie papieru:

wycinanie po linii prostej, falującej i złamanej
wycinanie dużych i małych kół
wycinanie figur geometrycznych, rysunków konturowych.

Wykonywanie prac z różnych materiałów:

układanie z patyczków domków i płotków, z wzorem i bez
nawlekanie na nitki koralików, owoców jarzębiny itp. rzeczy
haftowanie na tekturkach z otworami
układanie kompozycji z figur geometrycznych, nakrętek, patyczków.

Zwijanie papieru, skręcanie kulek z krepiny.
Przewlekanie i nawlekanie koralików.
Zabawy klockami od dużych do bardziej precyzyjnych, mniejszych.

ĆWICZENIA GRAFICZNE

Proponowane ćwiczenia:

Kreślenie elementów literopodobnych:

rysowanie ruchem ciągłym dowolnych kół
rysowanie elementów liter opartych na łuku, laski, półkola, ósemki
obrysowywanie figur geometrycznych – trójkątów, kół, itp.

Malowanie kredkami konturowych rysunków:

zakreskowywanie
zarysowanie płaszczyzn.

Przerysowywanie obrazków przy pomocy kalki technicznej.
Kolorowanie obrazków z książeczek do malowania.
Kopiowanie rysunków.
Rysowanie szlaczków i wzorów z elementów liter na papierze z narysowanymi dwoma poziomymi liniami w odstępach jeden centymetr.
Rysowanie pisakami sucho ścieralnymi po folii, na tablicy.
Rysowanie kredą na asfalcie, na ciemnych kartkach.

ĆWICZENIA PRZYGOTOWUJĄCE DZIECKO DO PISANIA W ZESZYCIE

Proponowane ćwiczenia:

Rozpoznawanie linii w zeszycie:

przeciąganie grubych linii kolorową kredką
zamalowywanie miejsc między liniami
wklejanie pasków kolorowego papieru między grubymi liniami
naklejanie szlaczków z figur geometrycznych
wycinanie i wklejanie w liniach poznanych liter i sylab.

Rozpoznawanie kratek w zeszycie:

zaznaczanie konturów dużych kratek (4 małe)
zamalowywanie dużych kratek
rysowanie konturów różnych figur w oparciu o kratki.

Rysowanie szlaczków z zachowaniem kierunku od lewej do prawej strony:

z elementów liter w zeszycie liniowym dla klasy I
z figur geometrycznych w zeszycie kratkowanym
przez łączenie ze sobą kilku elementów liter.

Wodzenie palcami po wzorach.
Wycinanie, cięcie po liniach prostych łamanych itp.

Wszystkim dzieciom przyda się pomoc i zaangażowanie Rodziców, nawet tym, które nie mają trudności, ani oporów w wykonywaniu prac.

Celem tych wszystkich ćwiczeń jest wyrabianie płynności i precyzji ruchów ręki ustawionej tak, jak do pisania oraz oczywiście usprawnianie obu rąk.

Pracując z dzieckiem pamiętajmy, aby chwalić nawet małe osiągnięcia i jednocześnie zachęcać do dokładnego i estetycznego wykonywania prac. Dodatkowym atutem w zachęcaniu dzieci do podejmowania ćwiczeń jest stosowanie różnych ciekawych, kolorowych przyborów i elementów plastycznych.

Podczas ćwiczeń zwracamy uwagę, by dziecko:

zajmowało prawidłową postawę siedzącą
miało kartkę odpowiednio oświetloną
prawidłowo trzymało ołówek (przybory) i właściwie układało kartkę (nie manipulowało nią).

UWAGA:

Bardzo dobrymi ćwiczeniami usprawniającymi sprawność dłoni są czynności samoobsługowe i porządkowe. Wspólne sprzątanie w domu, ścieranie kurzu, zamiatanie, gotowanie (lepienie pierogów, pieczenie ciasteczek), porządkowanie klocków, ubieranie lalek i siebie. Zabawy te i czynności wyrabiają koordynację oka i ręki, ćwiczą chwyty dziecka, a przy okazji dziecko rozróżnia kształty, wielkości i kolory.

Pamiętajmy, że wraz z rozwojem manualnym idzie w parze rozwój ruchowy dziecka. Ważne jest, by z dzieckiem spacerować, biegać, rzucać (szyszkami, kamyczkami), grać w piłkę, bawić się w piasku, by pozwolić dziecku pokonywać przeszkody. Kształtujemy dodatkowo rozwijanie koordynacji wzrokowo – ruchowej, tak ważnej przy ruchach nieskoordynowanych i zaburzonych.

WAŻNE:

Ćwiczenia manualne zaczynamy nawet z bardzo małymi dziećmi. Oswojenie z kredką, plasteliną, farbą można zacząć już po 1 roku życia dziecka.

POLECAMY

zabawy z gazetami: przedzieranie, cięcie, wycinanie
zabawy z masą solną
wydzieranki z papieru kolorowego
rysowanie kredą na asfalcie
kolorowanie, labirynty (wykorzystywanie książeczek dostępnych w sklepach).

Są to te elementy, które nie wymagają dużych nakładów finansowych, a sprawiają dziecku i Rodzicowi dużo uciechy oraz zapewniają dobrą zabawę.

KILKA PRZEPISÓW NA MASĘ SOLNĄ

Masa solna to masa służąca do modelowania różnych przedmiotów, jak figurki, ozdoby, ramki itp. Wykonuje się ją z mąki, soli oraz wody. Przepisy na masę solną różnią się od siebie w zależności od przeznaczenia.

Przepis na wykonanie podstawowego przepisu na masę solną:

szklanka mąki
szklanka soli
125ml wody.

Całość należy wygnieść, aż do otrzymania jednolitej i gładkiej masy. Po zakończenia lepienia przedmiotu wykonanego z masy solnej możemy pomalować go farbami akrylowymi, plakatowymi oraz ozdobić, na końcu można polakierować.

Przepis na masę solną, przeznaczoną do wyrobu małych modeli:

szklanka mąki
100g mąki ziemniaczanej
szklanka soli
150 ml wody.

Przepis na masę solną, przeznaczoną do wyrobu dużych modeli:

szklanka mąki
2 szklanki soli
125ml wody.

Przepis na elastyczną masę solną (wyroby, które schną na powietrzu):

szklanka mąki
szklanka soli
125ml wody
2 łyżki rozpuszczonego wcześniej kleju do tapet.

Do masy solnej można dodać trochę oleju, dzięki czemu będzie ona gładka i wysychając nie będzie pękać.

Masę można również barwić używając do tego naturalnych produktów, tj. kakao, cynamonu, kurkumy, czy papryki. Można w czasie zagniatania masy dodać farbę plakatową, powstanie w ten sposób masa w kolorach, jakie są potrzebne do wykonania pracy. Rewelacyjnym dodatkiem do wykonywanie prac z masy solnej są wykrawacze do ciastek, takie które znajdują się w każdym domu.

UWAGA:

Masa solna może wysychać naturalnie na powietrzu lub możemy ją wysuszyć w piekarniku.

Dlaczego pani się czepia… siedzenia?

Wpływ pozycji siedzącej na kręgosłup

Nasz kręgosłup (a co całkiem nie dziwi także, a może zwłaszcza, kręgosłup naszego dziecka) nie jest przystosowany do bezkonfliktowego funkcjonowania w pozycji siedzącej. Siedzenia jednak nie da się zastąpić, przynajmniej czasami.

Niedbała pozycja siedząca jest bardzo niewskazana, ponieważ prowokuje kręgosłup do pozycji zgięciowej. Wszystkie tkanki otaczające muszą, więc dostosować się do takiej pozycji, również przybierając nienaturalne ułożenie. Największym ryzykiem obarczony jest kręgosłup w odcinkach szyjnym i lędźwiowym. Dorośli wiedzą czym to się zwykle kończy w wieku dojrzałym.

Sytuację, w jakiej znajduje się kręgosłup podczas niewłaściwego siedzenia, można porównać do słomianej rureczki, jakiej używa się do picia napojów. Kiedy za bardzo ją zegniemy nie spełnia ona swojej funkcji, gdyż napój nie może swobodnie przepłynąć. Dopiero w momencie, kiedy przywrócimy jej naturalne ułożenie może pełnić swoją rolę. Kręgosłup i otaczające go tkanki reagują podobnie, bowiem każde odstępstwo od prawidłowości prowadzić będzie do zaburzenia w funkcjonowaniu danego narządu. Aby więc zapewnić optymalne warunki naszemu organizmowi podczas siedzenia, należy przyjąć odpowiednią postawę a przynajmniej starać się wyeliminować wszelkie niekorzystne nawyki i elementy.

Dlaczego pani się czepia…

Jeśli uświadomiliśmy sobie już jak zgubne jest „złe” siedzenie, to zrozumiecie Państwo dlaczego pani się czepia…siedzenia…siedzenia, a raczej jego sposobu, które prezentują nasze dzieci. Nie idzie o to aby dzieci zrobiły to co pani każe (usiąść na krześle prosto, opierając całe stopy na podłodze a plecy umieszczając na oparciu, trzymając plecy prosto…itp.itd.), nie idzie o to aby oceniać to znaczkami naszego grupowego kontraktu i dekalogu zdrowego przedszkolaka…idzie o zdrowe kręgosłupy dzieci…i bardzo prosimy w tym względzie o wsparcie.

Nie zapewnimy każdemu ergonomicznego miejsca pracy z przestrzeganiem zasad, wymiarów co do centymetra i grama. Nie zapewnimy każdemu krzesła obrotowego, podłokietników itp. Ale możemy ganić ewidentnie złe nawyki, przypominać i prosić. Czy to wystarczy? Może przydałoby się Państwa wsparcie, Wasze przypominanie .Ogromna część dzieci ( widzimy to na zajęciach codziennie) siedzi w sposób niewłaściwy, tzn. bez kontaktu z oparciem tylnym, na przedniej krawędzi krzesła, z nogami podwiniętymi zawiniętymi, z opuszczonymi ramionami, zgarbionymi plecami. Dzieci huśtają się na krzesłach, siadają okrakiem…nasze prośby często są rzucaniem grochu o ścianę.

Model krzesła i prawidłowej pozycji

Najczęściej występujące błędy w pozycji siedzącej (przedstawione obrazki nie wyczerpują pełnego wachlarza pomysłów dzieci)

Uczmy dziecko od najmłodszych lat siedzieć „po turecku”. Pozycja siedzenia po turecku jest pozycją polecaną przez fizykoterapeutów (za wyjątkiem specyficznych kilku wad kolan czy nóg). Siedzenie po turecku…

Zachęcamy dzieci do siedzenia w tej pozycji np. podczas zajęć na dywanie…ale tutaj też nasze dzieci prezentują rozmaite sposoby…niektóre zabawnie (lub złośliwie) można nazwać „jestem na plaży” czy „nie interesuje mnie nic” lub „wiercę się jak mucha w smole”.

Dobrze byłoby widzieć u dzieci piękne „nóżki w kokardki” na każdym zajęciu. Wiemy, że Państwo prosicie nas o pilnowanie właśnie takiego sposobu siedzenia…a my nieśmiało prosimy o wsparcie w przypominaniu…to nasze wspólne działania i troska…

Dziękujemy!

ZABAWY DOMOWE UŁATWIAJĄCE NAUKĘ CZYTANIA I PISANIA

Zabawy językowe

1. Zabawa „Dokończ słowo”.

Rodzic mówi sylabę, a dziecko ma dołożyć inną sylabę tak by powstało słowo.

2. Zabawa „ Co to za słowo?”.

Rodzic wypowiada słowo z podziałem na głoski. Dziecko dokonuje ich syntezy i podaje słowo, np. m-a-m-a (mama)

3. Zabawa „Podziel na sylaby” .

Rodzic wskazuje przedmiot, a dziecko dzieli nazwę na sylaby dodając do każdej prosty ruch np. klaskanie, tupanie, podskakiwanie….

4. Ćwiczenia słuchowe „Układamy słowa na daną głoskę”.

Wyszukiwanie przedmiotów, zabawek , których nazwy rozpoczynają się daną głoską. Rodzic prosi dziecko aby ułożyło słowo rozpoczynające się na pierwszą głoskę np. o – okno .

5. Zabawa „Pomieszane sylaby”.

Rodzic podaje słowa , w których są poprzestawiane sylaby. Dzieci podają ich prawidłowe brzmienie, a następnie zadają podobna zagadkę mamie lub tacie np. mek – do, = domek; dy – lo = lody; ko – mle = mleko;

6. „Łańcuch sylabowy” – rozpoczynamy zabawę wypowiadając dwusylabowy wyraz, dziecko powtarza wyraz i dzieli go na sylaby. Druga sylaba staje się początkiem nowego wyrazu powstałego np. wa – ta (wata); ta – ma ( tama); ma – ki (maki); ki – je ( kije); je – my (jemy); my – dło ( mydło) tak aż do wyczerpania pomysłów.

7. „Sztafeta sylabowa” – tworzenie wyrazów rozpoczynających się od tej samej sylaby – mama, makaron, marzenie, makrela itd. lub kończących się tą samą sylabą np. piżama, rama, mama, tama itd.

8. „Analiza z podskokami” - podajemy dziecku wyraz , a jego zadaniem jest podzielić go na sylaby, ale po wymówieniu każdej z nich musi podskoczyć np. balony – ba (podskok); – lo ( podskok); – ny (podskok);

9. Wydzielanie głosek w łatwych wyrazach.

Uczymy dziecko składać wyrazy, czyli słowa z głosek.

Mówimy:

o – k – n –o
l – i – s
P – a – w – e – ł

Pytamy: Jakie słowo powiedziałam?

Dziecko powinno odpowiedzieć „okno”, „ lis”, „Paweł”.

10. Podobne ćwiczenia wykonujemy z sylabami.

Mówimy : ma – pa

Dziecko : mapa

11. Uczymy dziecko wysłuchiwania głoski na początku wyrazu. Ćwiczenia zaczynamy na krótkich wyrazach np. ul, dom, osa, okno, igła.

Zadajemy dziecku pytanie: „Powiedz jaką głoskę słyszysz na początku wyrazu?”

Jeśli dziecko tego nie potrafi i powtarza cały wyraz lub dwie pierwsze głoski, wtedy powtarzamy wyraz ponownie przedłużając pierwszą głoskę. Po wielokrotnych ćwiczeniach dziecko wysłucha i powtórzy tę głoskę.

12. Uczymy dziecko wysłuchania głoski na końcu wyrazu. Ćwiczenia zaczynamy na krótkich wyrazach np. las, oko, most.

Zadajemy dziecku pytanie : „Powiedz jaką głoskę słyszysz na końcu wyrazu?”

Jeśli dziecko tego nie potrafi i powtarza cały wyraz lub dwie końcowe głoski, wtedy powtarzamy wyraz ponownie przedłużając końcową głoskę. Po wielokrotnych ćwiczeniach dziecko wysłucha i powtórzy tę głoskę.

13. Zabawa językowa „Bardzo długie zdania”.

Rodzic wypowiada proste zdanie składające się z dwóch wyrazów. Zadaniem dziecka jest dodawanie kolejnego, jednego słowa, tak by powstało bardzo długie, a jednocześnie logicznie brzmiące zdanie np.

Bałwanek stoi….

Bałwanek stoi na….

Bałwanek stoi na środku….

Bałwanek stoi na środku podwórka…..

Bałwanek stoi na środku podwórka a na jego……

Bałwanek stoi na środku podwórka a na jego kapeluszu….

Bałwanek stoi na środku podwórka a na jego kapeluszu siedzą….

Bałwanek stoi na środku podwórka a na jego kapeluszu siedzą trzy….

Bałwanek stoi na środku podwórka a na jego kapeluszu siedzą trzy wróbelki.

14. Zabawy w opowiadanie.

Opowiadanie historyjek obrazkowych, bajek przez dzieci.

Dziecko wymyśla i rysuje wymyśloną przez siebie historyjkę. Nadaje tytuł historyjce.

15. Zachęcanie dzieci do uczenia się wierszyków, rymowanek, piosenek.

Zabawy z literkami

1. Zabawa „Czyje to imię? „– przygotowanie kartoników z imionami najbliższych osób ( mama, tata, brat, siostra, babcia, kolega itp.) wyszukiwanie imion podanych przez rodzica.

2. Zabawa „Litery w imionach” – przygotowanie kartoników z imionami najbliższych osób (mamy, taty, brata, siostry, babci, kolegi itp.) wyszukanie w nich liter podanych przez rodzica. Np. wyszukaj imię na literkę M , na literkę T, podaj karteczkę z imieniem, w którym są dwie literki „a”, podaj karteczkę z imieniem, które kończy się na „k”.

3. Zabawa „ Moje imię” – ułożenie imion z liter znajdujących się na małych kartkach.

4. Zabawa „Takie same wyrazy” – zadaniem dziecka jest odnalezienie dwóch takich samych wyrazów ( imiona, nazwy przedmiotów).

Ważne!!!

1. Litera jest znakiem graficznym, a głoska jej odpowiednikiem słuchowym. Litery widzimy i piszemy, głoski słyszymy i wymawiamy.

2. Spółgłoski należy wymawiać w miarę możliwości bez przegłosu w postaci „y” który w późniejszym okresie może utrudniać dziecku naukę czytania.

3. Przy wyodrębnianiu pierwszej i ostatniej głoski w wyrazie najlepiej jest zaczynać od wyrazów rozpoczynających i kończących się samogłoskami.

Bibliografia:

Praca zbiorowa pod redakcją Alicji Maurer „Dźwięki mowy” – program kształtowania świadomości fonologicznej dla dzieci przedszkolnych i szkolnych, Oficyna Wydawnicza „ Impuls”, Kraków 2009.

Demel G. ,Minimum logopedyczne nauczyciela przedszkola, WSiP, Warszawa 1994.

Znam swoje mocne strony i umiem je wykorzystać,
a swoje słabości staram się pokonywać.

Wiem, że jestem Polakiem, znam swoje miejsce zamieszkania,

Jestem samodzielny samoobsługowo, potrafię po sobie posprzątać,

Szanuję przyrodę, dostrzegam jej piękno,

Jestem przygotowany do roli ucznia;

Jestem otwarty na świat i ludzi;

Wiem co jest dobre, a co złe

Dostrzegam potrzeby własne i innych,

Jestem aktywny, dociekliwy, kreatywny i staram się być ambitny,

Mam pozytywny obraz samego siebie,

Mam świadomość własnej tożsamości,

Jestem komunikatywny, nie boję się wyrażać własnych opinii,

Przestrzegam podstawowych wartości które uzyskałem od Rodziców, Dziadków, Rodziny i Nauczycieli,

Okazuję szacunek i pomoc innym ludziom, jestem tolerancyjny i otwarty wobec innych,

Dążę do rozwiązywania problemów,

Dbam o swoje zdrowie i bezpieczeństwo,

Osiągnąłem umiejętności, chcę się dalej uczyć, rozwijać i jestem sprawny fizycznie,

Aktywnie uczestniczę w życiu rodzinnym, życiu przedszkola i grupy,

Ale pamiętajcie, że mam prawo do porażek i chwil załamania.

Muszę się wypłakać, nieraz wykrzyczeć, a czasem pomilczeć.

Mam też prawo do chwili złego humoru- nauczę się z tym walczyć, ale powoli.

Pozwólcie mi Rodzice i Nauczyciele miećswoje tempo pracy.

Pozwólcie pytać, gdy czegoś nie wiem, pozwólcie uczyć się od Was samych.

Pozwólcie mi być sobą, nie porównujcie mnie z innymi dziećmi.

      Jak będą wszyscy tacy sami, będzie na świecie nudno.

Nie muszę wszystkiego umieć, nie muszę mieć wielu talentów.

Pomóżcie mi rozwijać się w kierunku, zgodnym z moimi talentami.

Jak mi się coś nie uda pozwólcie mi spróbować jeszcze raz i jeszcze raz, tak długo, aż mi się uda.

Uczę się, ale nie chcę żyć pod ochronnym parasolem – muszę wiedzieć, widzieć i czuć nawet jak to będzie bolało.

Bo życie jest skomplikowane, a ja chcę i muszę wiedzieć,
co można, a czego mi nie wolno.

Wszystkiego, co naprawdę muszę wiedzieć, o tym jak żyć, co robić
i jak się w życiu odnaleźć, nauczyłem się w przedszkolu.
Mądrość nie znajdowała się na szczycie akademickiej góry,
ale tam, przy piaskownicy w przedszkolu.
Robert Fulghum

Przedszkole realizując zadania związane z edukacją dzieci podejmuje działania, by przygotować każdego wychowanka do pełnienia nowej roli – roli ucznia. Umiejętności, wiadomości, cechy, jakie posiadać powinno dziecko kończące edukację na poziomie przedszkolnym przedstawiamy w formie dojrzałości według sfer rozwojowych.

Sfera zdrowotna
Dziecko powinno:

wykazywać się aktywnością i sprawnością ruchową
mieć dobrą orientację w schemacie własnego ciała i przestrzeni
mieć dobrą koordynację wzrokowo – słuchowo- ruchową
mieć wyrobione nawyki przestrzegania zasad bezpieczeństwa
być świadomym zdrowego stylu życia
mieć świadomość i odpowiedzialność za swój stan zdrowia
dbać o higienę osobistą i swoje otoczenie
orientować się w bezpiecznym poruszaniu po drogach i korzystaniu ze środków transportu.

Sfera emocjonalna
Dziecko powinno:

otwarcie informować o swoich potrzebach i potrzebach innych
rozpoznawać i nazywać uczucia, wyrażać je w formie werbalnej i niewerbalnej
świadomie podejmować działania wywołujące reakcje akceptowane społecznie
być świadome własnej roli społecznej, więzi rodzinnej oraz tradycji
mieć wdrożone zasady dobrego wychowania i zachowania się w określonych sytuacjach.

Sfera kontaktów społecznych
Dziecko powinno:

świadomie przestrzegać obowiązujące reguły i zasady współżycia w grupie, próbować przewidzieć skutki swojego zachowania
stosować formy grzecznościowe
samodzielnie nawiązywać kontakty z rówieśnikami
współdziałać w grupie rówieśniczej
chętnie i aktywnie uczestniczyć w zabawach i działaniach rozwijających zdolności artystyczne i twórcze
otwarcie wyrażać swoje potrzeby – rozumieć i szanować potrzeby innych
rozumieć, że nie należy chwalić się bogactwem i rozumieć sytuacje osób znajdujących się w trudniejszych warunkach
rozwiązywać sytuacje konfliktowe drogą dyskutowania i negocjacji
dostrzegać i szanować wartości uznawane społecznie – prawda, dobro, piękno
kulturalnie zachowywać się na uroczystościach – koncercie, festynie, w teatrze, w kinie
wiedzieć, że wszyscy ludzie mają równe prawa.

Sfera kontaktów ze światem
Dziecko powinno:
Świadomość regionalna i narodowa

znać nazwę swojego miasta, zabytki i ich historię, legendy, symbole miasta, regionu i kraju
posiadać wiedzę z zakresu kultury, sztuki tradycji ludowej swojego regionu i kraju.

Świadomość ekologiczna
Dziecko powinno:

być wrażliwym na piękno i bogactwo otaczającego świata
rozpoznawać i nazywać ekosystemy, rośliny, zwierzęta, zjawiska atmosferyczne różnorodnych środowisk
dostrzegać i rozumieć współzależności – równowaga biologiczna
samodzielnie obserwować, badać i eksperymentować w zakresie przyrody ożywionej i nieożywionej – jasno precyzować swoje doświadczenia
znać zagadnienia ekologiczne związane z ochroną przyrody
świadomie podejmować działania na rzecz środowiska i jego ochrony
czuć się cząstką przyrody.

Sfera umysłowa
Sprawność językowa
Dziecko powinno:

posiadać w miarę bogaty zasób słownictwa
przekazywać swoje doświadczenia, wrażenia, potrzeby w sposób komunikatywny
poprawnie i komunikatywnie wypowiadać się w różnych sytuacjach z zachowaniem poprawności gramatycznej i ortofonicznej: wyrażać życzenia, pytania, własne sądy i oceny.

Myślenie
Dziecko powinno:

dokonywać analizy i syntezy, porównywać, klasyfikować na materiale obrazkowym, werbalnym i abstrakcyjnym
posiadać zdolność rozumowania dedukcyjnego i indukcyjnego w obszarze dostrzegania i rozwiązywania problemów twórczych.

Umiejętność czytania
Dziecko powinno:

dokonywać operacji analizy i syntezy słuchowo – wzrokowej sylab, wyrazów i zdań
odczuwać potrzebę czytania i poszukiwania źródeł wiedzy
być gotowe do podjęcia nauki czytania.

Dojrzałość do uczenia się matematyki
Dziecko powinno:

liczyć w zakresie własnych możliwości, rozróżnia błędne liczenie od poprawnego
wyznaczać wyniki dodawania i odejmowania na konkretach
klasyfikować przedmioty, figury geometryczne, kształty i znaki według określonych cech
określać i porównywać cechy jakościowe i ilościowe, formułować wnioski
dostrzegać regularności czasowe, jakościowe i ilościowe, kontynuować i tworzyć własne
rozróżniać prawą i lewą stronę, określać kierunki i ustalać położenie obiektów w stosunku do własnej osoby, a także w odniesieniu do innych obiektów.

Przygotowanie do nauki pisania
Dziecko powinno:

prawidłowo posługiwać się narzędziami pisarskimi i plastycznymi
kreślić w miarę płynne i ciągłe ruchy na płaszczyźnie i w przestrzeni
odwzorowywać i odtwarzać kształty, formy abstrakcyjne zgodnie z kierunkiem ruchu
być sprawnym w zakresie ruchów szczegółowych i narzędziowych
być gotowe do podjęcia nauki czytania.

Umiejętności muzyczne
Dziecko powinno:

reagować na słyszaną muzykę, na zmiany tempa i dynamiki oraz odtwarzać ją ruchem
rozróżniać brzmienie głosów i instrumentów muzycznych oraz rytm i tempo
swobodnie interpretować ruchem wybrane tematy rytmiczne i muzyczne
śpiewać i tworzyć prosty akompaniament do piosenek
aktywnie uczestniczyć w zabawach ruchowych (znać kroki prostych tańców: polka, krakowiak, walc)
rozpoznać instrumenty po brzmieniu, w tym dwa i więcej grających w tym samym czasie
próbować układać własną melodię do tekstu
próbować komponować melodie do treści obrazu
porównywać odgłosy, różnicować i nazywać odgłosy
wzmacniać aparat głosowy
rozwijać możliwość twórczych samodzielnych pomysłów

Wychowanie dziecka to ważne, odpowiedzialne i jednocześnie najwspanialsze zadanie jakie stoi przed każdym rodzicem. Wpływ na ten proces ma cała historia naszej rodziny.
Sposób wychowania przekazywany jest z pokolenia na pokolenie.
Wychowanie dziecka to ważne, odpowiedzialne i długofalowe zajęcie.

Wychowanie jest procesem, który podlega ciągłym zmianom, przynosi stres, wzloty i upadki.

Na początku warto zadać sobie pytania:
- Jaką mamy wizję końcową, jaki cel sobie stawiamy?
- Co dla nas jest ważne?
- Na czym nam zależy?
- Jakie mamy oczekiwania wobec siebie i dziecka?
- O co nam tak naprawdę chodzi?

Zadanie sobie tych pytań jest bardzo ważne, a odpowiedzi na nie pozwolą nam wyraźnie określić nasz cel i wyznaczą azymut do dalszego działania.
Rodzic – najważniejszy nauczyciel
Rodzice to najważniejsi nauczyciele dziecka! Każdy z nas chciałby być idealnym rodzicem.
Lecz, czy istnieją idealni rodzice? Jesteśmy ludźmi ze swoimi słabościami, zmiennymi nastrojami, ludzkimi wadami i przyzwyczajeniami. Wielki ciężar odpowiedzialności, bezustanna troska i chęć bycia „Super Rodzicem” może przyczynić się do stawiania sobie zbyt dużych wymagań.
Rodzice obwiniają się (lub są obwiniani) za popełnione błędy, chwilowe słabości czy swoje emocje.
Przyczyny każdego problemu z dzieckiem szukają w swoim „złym” sposobie wychowania.
Takie myślenie niekorzystnie wpływa na rodziców i nie sprzyja uzyskaniu dobrych efektów wychowawczych.
Bądźmy spokojni. Większość rodziców nie popełnia „wielkich” błędów.
Miłość, akceptacja, zrozumienie i umiejętne przekazanie zasad (do skutku, do utrwalenia, aż do przesady) to gwarancja „dobrego” wychowania i spełnienia misji wychowawczej.

Funkcje wychowawcze:
Rodzice mają za zadanie zaspokoić potrzeby psychologiczne i fizjologiczne swojego dziecka.
Dbają o prawidłowy rozwój swoich potomków we wszystkich sferach: biologicznej, emocjonalnej, społecznej i duchowej.
Harmonijny rozkwit tych sfer zapewni osiągnięcie dojrzałości.
To właśnie rodzina stanowi najlepsze środowisko, w którym wyrasta i kształtuje się mały człowiek.
Podejmujący trud wychowania powinniśmy pamiętać o podstawowych zadaniach jakim musimy sprostać.

Rodzice dążą do spełnienia trzech głównych funkcji:

opiekuńcza – zapewnienie bytu materialnego i dbałość o zdrowie;
emocjonalna – zaspokojenie potrzeby miłości, przynależności, akceptacji, szacunku, poczucia bezpieczeństwa, kształtowanie osobowości;
poznawcza– dbanie o rozwój zainteresowań, intelektualny, umiejętności uczenia się.

Relacje w rodzinie:

Wychowawcza rola rodziców to między innymi budowanie prawidłowych stosunków w rodzinie.

Relacje te powinny zawierać w sobie dwa ważne aspekty:

1. okazywanie miłości, szacunku, akceptację, rozumienie potrzeb, zwracanie uwagi na dziecko;
2. przekazywanie dziecku zasad, norm, stawianie granic, wymaganie i egzekwowanie bez wyręczania
   i myślenia za dziecko;

Spełnienie tych „przykazań” zapewni nam spokojne i radosne przejście przez okres dorastania naszych dzieci oraz przyczyni się do osiągnięcie zamierzonych celów wychowawczych.

To jakim człowiekiem będzie nasze dziecko, jest wynik całego procesu wychowawczego.
wartości - uczciwość, szacunek, wierność;
postawy - poczucie własnej wartości, pozytywne myślenie, uczynność, zasady dobrego wychowania
umiejętności - uczenia się, podejmowania decyzji, nawiązywania kontaktów.

Podsumowanie:
Wychowanie to proces trwający latami.
Oczywiście nie tylko rodzice mają wpływ na ostateczny kształt osobowości dziecka.
Duże oddziaływanie ma również szkoła, rodzina, koledzy, społeczeństwo, kościół czy media.
Wychowanie (efekt końcowy) jest wypadkową tych wszystkich elementów, uzależniony jest od całego środowiska w jakim przebywa dziecko.
Pamiętajmy, że to my wszyscy mamy ogromny wpływ na ukształtowanie dziecka.

Niech proces wychowania przebiega w radosnej,
rozważnej i pełnej miłości atmosferze
– wtedy na pewno się uda.

Datą wprowadzenia obowiązku szkolnego dla sześciolatków pozostaje 1 września 2014 r.

Od 1 września 2014 r. klasy I będą liczyły do 25 uczniów. Rozwiązanie to ma docelowo dotyczyć klas I–III (we wrześniu 2014 r. klasy I, we wrześniu 2015 r. klasy I i II, od września 2016 r. klasy I–III). Przepis wchodzi w życie 1 września 2014 r.

W latach szkolnych 2014/2015 i 2015/2016 w szkołach podstawowych, w których będzie utworzony więcej niż jeden oddział klasy I, dzieci będą dobierane do poszczególnych oddziałów klasy I według wieku, począwszy od najmłodszych.

Od 1 września 2014 r.:

obowiązek szkolny obejmie wszystkie dzieci siedmioletnie (rocznik 2007) oraz dzieci sześcioletnie, urodzone w okresie od 1 stycznia do 30 czerwca 2008 r.,
spełnianie obowiązku szkolnego będą mogły rozpocząć również dzieci urodzone w okresie od 1 lipca do 31 grudnia 2008 r., jeśli taka będzie wola ich rodziców (wniosek rodziców).

Od 1 września 2015 r.:

obowiązek szkolny obejmie dzieci siedmioletnie, urodzone w okresie od 1 lipca do 31 grudnia 2008 r., które rok wcześniej nie rozpoczęły spełniania obowiązku szkolnego, oraz wszystkie dzieci z rocznika 2009 (sześciolatki).

Źródło: Ministerstwo Edukacji Narodowej

« poprz. nast. »